Większość lekarzy za wprowadzeniem wynagrodzenia na poziomie trzykrotności średniej krajowej – wyniki ankiety NLR

Naczelna Izba Lekarska opublikowała wyniki raportu badawczego „3XM – diagnoza postaw lekarzy wobec form zatrudnienia i proponowanego modelu wynagrodzeń”. Co lekarze sądzą o przejściu na umowę o pracę i wynagrodzeniu na poziomie 3 minimalnych krajowych?

W badaniu wzięło udział 7605 lekarzy i lekarek. Ze względu na kryteria jakościowe do dalszej analizy włączono 5599 ankiet. Udział kobiet wyniósł 50,5%, natomiast mężczyzn – 49,5%. Pod względem struktury wiekowej najliczniej reprezentowani byli lekarze w wieku 30–39 lat (42,2%). Kolejną grupę stanowili respondenci w wieku 40–49 lat (18,7%), następnie 50–59 lat (16,9%) oraz poniżej 30 lat (10,1%). Udział osób w wieku 60–69 lat wyniósł 9,2%, a w wieku 70 lat i więcej – 2,9%.

Największa część badanych (66,2%) miała już ukończoną specjalizację, 22,9% znajdowało się w trakcie specjalizacji, a 3,7% stanowili lekarze bez specjalizacji. Ponadto, wśród lekarzy dentystów 3,5% nie posiadało specjalizacji, 2,7% miało ukończoną specjalizację, a 0,8% było w trakcie jej realizacji. Udział lekarzy stażystów wyniósł 0,2%, a lekarzy dentystów stażystów – 0,0%. W kontekście formy zatrudnienia 44,4% respondentów pracowało na umowę o pracę, 42,8% na kontrakt (umowę cywilnoprawną), zaś pozostałe 12,8% zadeklarowało inne formy.

Najczęstszymi miejscami wykonywania praktyki były szpitale (64,4%) i poradnie (18,5%). Kolejne grupy to osoby prowadzące prywatne gabinety lekarskie (7,0%) lub stomatologiczne (4,6%). W instytucjach badawczych lub akademickich zatrudnionych było 1,7% badanych, natomiast 0,7% pozostawało chwilowo poza zawodem. Inne miejsca pracy wskazało 3,1% respondentów.

Wyniki wskazują, że 64,9% respondentów pozytywnie ocenia pomysł wprowadzenia wynagrodzenia dla lekarzy specjalistów na poziomie trzykrotności średniej krajowej, wypłacanego w oparciu o umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu. Poglądy dotyczące przejścia na ten model zatrudnienia są jednak zróżnicowane. Po wyłączeniu osób już pracujących na umowę o pracę, 47,7% zadeklarowało gotowość do zmiany, 45,1% zadeklarowało sprzeciw, a 7,3% nie miało sprecyzowanej opinii w tym zakresie. Warto jednak zaznaczyć, że respondenci wyceniają potencjalną zmianę formy zatrudnienia często znacznie powyżej proponowanych trzech średnich krajowych, wskazując przedziały 30–60 tys. zł brutto.

Respondenci dostrzegają liczne zalety umowy o pracę, takie jak prawo do urlopu, świadczenia pracownicze, stabilność zatrudnienia i uregulowany czas pracy. Z drugiej strony wskazują na obawy związane z ograniczeniem elastyczności, wyższymi obciążeniami podatkowymi i ryzykiem utraty dodatkowych źródeł dochodu. Jednocześnie większość badanych lekarzy – 61% – sprzeciwia się likwidacji
kontraktów w obrębie świadczeń finansowanych przez NFZ
, powołując się na potrzebę zachowania elastyczności i stabilności systemu publicznego.

W otwartych komentarzach zdecydowanie widać potrzebę kompleksowych reform w ochronie zdrowia, które wykraczałyby poza kwestie płac. Wskazywane są między innymi problemy nadmiernej biurokracji, niewystarczającej kadry pomocniczej, braku systemu no-fault, niskiej wyceny procedur przez NFZ, a także konieczność wprowadzenia przejrzystych norm zatrudnienia i usprawnienia cyfryzacji (jednolity
system EDM).

Raport podkreśla, że wyższe wynagrodzenia nie wystarczą do poprawy sytuacji w publicznej opiece zdrowotnej. Niezbędne są zmiany organizacyjne, które zapewnią:

  • Adekwatną ochronę socjalną.
  • Elastyczność zatrudnienia.
  • Wsparcie prawne i psychologiczne.
  • Jasne regulacje dotyczące czasu pracy i odpowiedzialności zawodowej.

Z pełnym raportem można zapoznać się tutaj: https://nil.org.pl/aktualnosci/8754-wyniki-raportu-badawczego-3xm-7-sniadanie-prasowe

źródło: NIL